Είναι γεγονός ότι αυξάνονται τα στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι η σωματική άσκηση είναι σε θέση να μειώνει τον κίνδυνο προσβολής από καρκίνο.

Μάλιστα πρόσφατες έρευνες, έδειξαν ότι η σωματική άσκηση βελτιώνει την πρόγνωση σε ασθενείς που έχουν προσβληθεί από καρκίνο του παχέος εντέρου, του μαστού και του προστάτη.

Παρόλα αυτά όμως δεν έχει ακόμη γίνει κατανοητό με ποιους μηχανισμούς επιδρά η σωματική άσκηση για να πετυχαίνει την αντικαρκινική της δράση.

Αυστραλοί ερευνητές προσπάθησαν να ρίξουν περισσότερο φως στο σημαντικό αυτό ερώτημα, μελετώντας 526 ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου. Οι ασθενείς αυτοί παρουσίασαν καρκίνο του παχέος εντέρου μεταξύ 1990 και 1994 και αποτελούσαν μέρος μιας προοδευτικής έρευνας που συμπεριέλαβε συνολικά 41.528 ενήλικες.

Από τους 526 ασθενείς, οι 443 παρακολουθήθηκαν για περισσότερο από 5 χρόνια. Εξετάσθηκαν και αναλύθηκαν ο δείκτης μάζας σώματος, το επίπεδο σωματικής άσκησης και στο αίμα, οι πρωτεΐνες IGF-1 (insulin-like growth factor 1) και  IGFBP-3 (insulin-like growth factor binding protein 3).

Επισημαίνεται ότι η πρωτεΐνη  IGF-1 βοηθά την ανάπτυξη και πολλαπλασιασμό των κυττάρων, καταστέλλει τους μηχανισμούς που οδηγούν στο θάνατο των κυττάρων, βοηθά την νεοαγγειογένεση δηλαδή τη δημιουργία αιμοφόρων αγγείων που χρειάζονται οι όγκοι για να μεγαλώνουν.

Οι ερευνητές εξετάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των πιο πάνω παραγόντων διαπίστωσαν: Στους ασθενείς που έκαναν σωματική άσκηση και είχαν αυξημένα επίπεδα της πρωτεΐνης IGFBP-3, υπήρχε 48% χαμηλότερο ποσοστό θανάτων λόγω καρκίνου του παχέος εντέρου. Δεν παρατηρήθηκε στην ομάδα αυτή κάποια σχέση με την πρωτεΐνη IGF-1   Στους ασθενείς που δεν έκαναν σωματική άσκηση, δεν παρατηρήθηκε σχέση μεταξύ των δύο πρωτεϊνών και της επιβίωσης από καρκίνο του παχέος εντέρου Το συμπέρασμα τους είναι ότι στους ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου, η αύξηση της πρωτεΐνης IGFBP-3 που προκαλείται από τη σωματική άσκηση, μειώνει τις αυξητικές δράσεις στον πολλαπλασιασμό των κυττάρων που έχει η πρωτεΐνη IGF-1.

Ο μηχανισμός αυτός, μπορεί να είναι μια εξήγηση του γεγονότος ότι ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου που ασκούνται, έχουν καλύτερη πρόγνωση.

Όμως στη συγκεκριμένη έρευνα δεν εξετάστηκε η ποσότητα σωματικής άσκησης που είναι αναγκαία για την επίτευξη αντικαρκινικών αποτελεσμάτων.

Υπενθυμίζουμε ότι έρευνα που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες από επιστήμονες του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας και δημοσιεύτηκε το 2003, έδειξε ότι γυναίκες που ασκούνται περισσότερο από 4 ώρες την εβδομάδα, μειώνουν τον κίνδυνο τους να προσβληθούν από καρκίνο κατά σχεδόν 50%.

Αυτό ίσχυε για τις γυναίκες που δεν είχαν οικογενειακό ιστορικό καρκίνου, δηλαδή που δεν είχαν μητέρα ή αδελφή που είχε παρουσιάσει καρκίνο μαστού. Όμως οι εν λόγω περιπτώσεις, αποτελούν λιγότερο του 5% των καρκίνων μαστού στις γυναίκες.

Οι ερευνητές τότε είχαν δηλώσει ότι πιθανόν η σωματική άσκηση να πετύχαινε τις αντικαρκινικές δράσεις στο μαστό διαμέσου της μείωσης των γυναικείων σεξουαλικών ορμονών, τα οιστρογόνα.

Άλλες πιθανές εξηγήσεις για τις ευεργετικές αντικαρκινικές δράσεις της σωματικής άσκησης περιλαμβάνουν την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος δηλαδή της άμυνας του οργανισμού και την αύξηση της ευαισθησίας του οργανισμού στη ινσουλίνη. Η μείωση της άμυνας του οργανισμού, ευνοεί την ανάπτυξη καρκίνων.

Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι συσσωρεύονται τα στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι η σωματική άσκηση ανεξάρτητα από το βάρος σώματος, μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες προσβολής των ανθρώπων από καρκίνο, διαβήτη, καρδιακές παθήσεις και εγκεφαλικά επεισόδια.